هوشیاری و مراقبت، در صورتی که در پاسخ به برآوردهای دقیق و واقعی از تهدیدات واقعی و محتمل انجام گیرد، باعث خواهد شد اقدامات احتیاطی فیزیکی و روانی در سطحی مناسب اجرا شود. اگر تهدیدات مورد اغراق قرار گیرند و یا سناریوهایی غیرمتحمل آن ها را بزرگ­تر از آنچه هستند نشان دهند، ممکن است پیامدهای جدی به همراه داشته باشند. مثالی از این حالت زمانی دیده می­ شود که وسایل ارتباط جمعی به طور گسترده بر یک هدف تمرکز ‌می‌کنند و اهمیت را برای مردم بیش از آنچه هست جلوه می­ دهند. ترس­های غیر واقعی بر کیفیت زندگی ما و اعمالی که انجام می­دهیم تأثیر بدی می­گذارند و باعث می­شوند تعادل بین آزادی عمل و محدودیت عمل ما برهم بخورد. همچنین ممکن است منابع محدود مالی و پرسنلی که ما باید در راستای طراحی امنیتی مصرف نماییم، در راه ­هایی به کار گرفته شوند که کم اهمیت­تر هستند، در حالی که این منابع باید صرف نیازهای امنیتی لازم­تری شوند. باید در صدد پیدا کردن تعادلی منطقی بین افرادی که مسائل امنیتی را مهمترین می­دانند و افرادی که معتقدند در جامعه ما باید به آزادی حق تقدم داده شود، باشیم. پیدا کردن این حالت تعادل، کاری اساسی در فرایند گسترش طراحی با هدف ایجاد امنیت است. اساس راه حلی نوآورانه در طراحی امنیتی، بر ارزیابی دقیقی از خطر قرار دارد. موانع موجود در سر راه ایجاد امنیت و تأثیر آن ها بر ویژگی­های معماری جوامع اطراف، باید در نظر گرفته شوند. المان­های به کار رفته در بین ساختمان و محوطه، از نظر وارد ساختن طراحی امنیتی در زمینه معماری محل، اهمیت فراوان دارند. این نوع طراحی، ارتباطی محکم با خیابان و ویژگی­های معماری املاک مجاور ایجاد می­ کند و محوطه اطراف ساختمان را نیز امن می­سازد. این طراحی وضعیتی پدید ‌می‌آورد که در آن افرادی که قصد دارند از مانع عبور کنند در هنگام تلاش برای این کار، به روشنی قابل مشاهده باشند. علاوه بر این زمان زیادی که برای عبور از حلقه امنیتی محوطه لازم است باعث معطل شدن مهاجمان بالقوه خواهد شد، به طوری که واکنش­ها می ­توانند بر متوقف ساختن آن­ها تمرکز یابند. (همان منبع،۲)

طراحان و سازندگان فضاهای خارج ساختمان می ­توانند نقشم مهمی در برخورد با تهدیدات و جرایم خشونت­بار از سوی منابع خارجی، ایفا نمایند. بسیاری از این تهدیدها در خارج از ساختمان آغاز می­شوند و در این­جاست که طراح سایت قادر است در عین حال که فضاهای عمومی با کیفیت مناسب خلق می­ کند، صدمات ناشی از این جرائم را کاهش دهد و یا جلوی رخداد آن ها را بگیرد. (همان منبع،۲)

در نتیجه معمار منظر، باید تهدید مورد انتظار را ‌بر اساس تحلیل تهدید، محل و عوامل در ارتباط با آن به خوبی شناسایی نماید که این مسئله از اهمیتی فوق­العاده زیادی برخوردار است. یک طرح امنیتی خوب باید ‌بر اساس مجموعه داده ­های دقیق که مربوط به وضعیت خاص هر مکان است، طرح داشته باشد و نباید یک نسخه عمومی در همه مکان­ها برای طراحی امنیتی به طراح تحمیل شود. به علاوه، معماران منظر باید به طور فعال با دیگر افراد حرفه­ای درگیر در طراحی امنیتی همکاری نمایند و استراتژی­ها و مواد موجود برای خلق طرح­هایی که امنیت استفاده­کنندگان و نیازهای برنامه­ ریزی شده را تأمین ‌می‌کنند را به کار گیرند. (همان منبع،۳)

۲-۶- نظریات پیشگیری از جرایم از طریق طراحی محیطی

۲-۶-۱- مقدمه­­ای بر پیدایش نظریه

از ابتدای پیدایش دانش جرم شناسی (۱۸۷۶) و حتی قبل از آن، نظریه پردازان به دنبال کشف علل جرم و راه هایی برای پیشگیری از جرم بوده ­اند. شاید در تمام نظریات موجود که گاه بر نمود جسمانی، گاه بر عوامل زیستی، گاه روان شناختی، گاه شرایط اقتصادی و گاه بی­سازمان اجتماعی و غیره تأکید داشته اند، ارتباط میان فضای محیط فیزیکی و جرم مورد غفلت واقع شده بود. البته در ابتدای شروع راه جرم­ شناسی افرادی چون کتله و گری با ارائه “قانون حرارتی جرم” به نوعی بر تأثیر محیط جغرافیایی بر جرم اشاره نموده و در انتها ‌به این نتیجه رسیده ­اند که رابطه میان محیط و جرم غیر قابل انکار است (قورچی­بیگی،۱۳۸۶،۱۹).

محیط فیزیکی علاوه بر اینکه بر رفتار، تأثیر می­ گذارد به علت فراهم آوردن فرصت­های مجرمانه می ­تواند ارتکاب جرم را تسهیل نماید. امروزه گرایش به پیشگیری از جرم، افزایش پیدا ‌کرده‌است. شاید بتوان گفت عدم کارایی و مؤثر بودن دستگاه عدالت کیفری و بالا بودن نرخ تکرار جرم، موجب شده است که جرم شناسان و سایر فعالان دستگاه عدالت کیفری به دنبال شعار قدیمی پیشگیری بهتر از درمان است باشند. بنابر پژوهش­های انجام شده اکثر جرایم را “جرایم فرصت مدارانه” تشکیل می­ دهند و بر این اساس چون مجرم فردی عقلانی است پس در اثر ایجاد “فرصت” مرتکب جرم می­ شود. فضا و محیط می ­تواند “فرصتی علی” برای ارتکاب جرم فراهم آورد. ‌به این نحو که با وجود شخصیت مجرمانه به محض ایجاد فرصت، مجرم به سراغ ارتکاب جرم می­رود(همان منبع،۲۰).